Դեռահասն ընտանիքում. որոշ խնդիրներ

Փոքր ինչ խոսեմ այն ընտանիքների մասին, ովքեր կողմնորոշում են իրենց երեխաների հաջողությունը:

Քիչ չեն այնպիսի ընտանիքները, որտեղ ծնողները երեխաներին շատ ժամանակ և մեծ ուշադրություն են հատկացնում: Ծնողներն անհատական մոտեցում են ցուցաբերում երեխաներին և սպասում նրանցից մեծ հաջողություններ: Նման պարագայում երեխան զգում է, որ իր հարաբերությունները ծնողների հետ մեծապես կախված են իր հաջողություններից: Նա սկսում է անհանգստանալ և վախենալ, որ իրեն կսիրեն այնքան ժամանակ, քանի դեռ ինքն ամեն ինչ կատարում է գերազանց: Նա անընդհատ սպասում է ծնողների դրական արձագանքներին, ինչպես նաև մտածում այն հետևանքների մասին, որոնք կարող են լինել անհաջողությունների, օրինակ վատ գնահատականների, սպորտում ձախողումների դեպքում և այլն: Նման դեպքերում երեխան դիմում է չմտածված քայլերի, միայն թե չտեսնի ծնողների հիասթափությունը և վատ վերաբերմունքն իր հանդեպ:

Նման պարագայում ծնողները դառնում են սեփական ցանկությունների զոհ: Այն հաջողությունը, որին նրանք ձգտել են փոքր հասակում և ինչ-ինչ պատճառներով չեն հասել, նրանք ձգտում են տեսնել իրենց երեխաների ապագայում: Երեխան էլ իր հերթին վախենում է չկարողանալ իրականացնել ծնողների երազանքները և հիասթափեցնել նրանց` կորցնելով նրանց տածած սերն իր հանդեպ:

Շատ ընտանիքներում, որտեղ ասվում է, որ մենք կողմնակից ենք մեր երեխաների ցանկացած ընտրած մասնագիտությանը, սովորաբար այդպես չի լինում՝ ի շնորհիվ այն գաղափարների սերմանմանը, որոնց մասին նրանք խոսել են դեռ վաղ տարիքից: Այսպիսի ընտանիքներում մեծացած երեխաները մեծամասամբ կաշկանդված են լինում և բավական մեծ տարիքում են կարողանում ինտեգրվել հասարակությանը:

Նման «անհաջողակ» ընտանիքների շարքին են դասվում նաև հայտնի մարդկանց շատ ընտանիքներ: Բայց իմ խորհուրդը երեխաներին այն է, որ նրանք երբեք չդիմեն ծայրահեղ քայլերի արտաքինից անհնարին թվացող դժվարությունների դեպքում, չէ՞ որ դրանք այնքան աննշան են իրենց էությամբ, որ չեն կարող արգելք հանդիսանալ հետագա հաջողությունների և բարձր նպատակների իրականացման համար:

Աղբյուրը ` Целуйко В. М. "Психология неблагополучной семьи"

Մարիամ Նազարյան

Սկսեցի աշխատել արդեն ուսանող...

Ես իմ աշխատանքային պրակտիկան սկսեցի, երբ սովորում էի երկրորդ կուրսում: Սկզբում այցելեցի «Ռեսո» ապահովագրական ընկերություն և մոտ մեկ ամիս գնալուց հետո արդեն հասկացել էի աշխատանքի բնույթը: Դա 2010 թվականն էր, երբ ավտոմեքենաների ապահովագրությունը պարտադիր էր դարձել: Այնուհետև, «ԻնգոԱրմենիա» ապահովագրական ընկերությունում ընդունվեցի աշխատանքի և արդեն գրանցվեցի որպես գործակալ: Քանի որ «ԻնգոԱրմենիա»-ն տաքսիների ապահովագրություն չէր իրականացնում, ես նաև «Գարանտ Լիմենս» ապահովագրական ընկերությունում տաքսի ընկերության ապահովագրական պայմանագրեր կնքեցի: Այնուհետև, երբ տարին ավարտվեց, կարծես այդ իրարանցումը նույնպես ավարտվեց և թվում էր` այլևս ոչինչ չկա անելու: Ամառային արձակուրդներին «Օրիֆլեյմ» կոսմետիկայի ընկերությունում ընդունվեցի որպես խորհրդատու: Սկզբում ամեն ինչ լավ էր ստացվում և դա ինձ ուրախացնում էր: Ավելի ուշ, ինչպես նաև հիմա, օգտվում եմ միայն ինձ համար:

Նույն տարում` 2011 թվականին, Հայաստանում անցկացվում էր մարդահամար: Եվ ես որոշեցի մասնակցություն ունենալ: Աշխատեցի որպես հաշվարար: Չնայած դժվարություններին` գործն ինձ դուր էր գալիս: Հաջորդ տարում, կարդալով հայտարարությունը, այցելեցի Vision International People Group ընկերություն, որտեղ ինձ ասեցին, որ սկզբում պետք է մասնակցեմ իրենց կողմից կազմակերպվող եռօրյա բիզնես սեմինարներին: Մասնակցելով սեմինարներին` ինձ համար բավական նոր բաներ իմացա` թե աշխատանքային ոլորտի թերությունների և առավելությունների, թե ընկերության հաջողության և դրական կողմերի մասին: Բայց մի քանի օր գնալուց հետո ես հրաժարվեցի այլևս գնալ: Ես ինձ չէի տեսնում այդտեղ, որ կարող եմ լավ աշխատող լինել: Բացի այդ, մի քանի օր այցելելու ընթացքում այդպես էլ չկարողացա ճիշտ պատկերացում ստանալ աշխատանքային պարտականությունների վերաբերյալ:

 Այս տարի ընդունվեցի Հայաստանի Էլեկտրական ցանցեր ՓԲԸ-ում աշխատանքի: Աշխատանքի հիմնական դժվարությունը կայանում էր նրանում, որ այն հերթափոխային էր, իսկ այդ ժամանակահատվածը համընկավ իմ դիպլոմային աշխատանքի պաշտպանության և պետական քննության ժամանակի հետ: Չնայած այս ամենին ամեն ինչ հաջող անցավ:

Իմ կարծիքով, յուրաքանչյուր մարդ պետք է ճկուն լինի աշխատանքի հարցում, պետք է աշխատի տարբեր բնագավառներում, թեկուզ կարճ ժամանակով: 

Այդ ամենը թույլ է տալիս նոր հմտություններ ձեռք բերել ցանկացած աշխատանքում: Ներկայումս առաջարկվող աշխատանքները բազմազան են և ընտրել այդ ամենից քեզ ավելի հարմարը և հոգեհարազատը` ավելի քան դժվար է: Բայց այդ ամենն օգնում է քեզ հետագայում քո ընկերությունն ունենալու:

Կարևորը` ցանկությունն է և նպատակը: Պետք է Դրայզերի «Հանճարի» հերոս Յուջինի պես փորձել ամեն աշխատանք

Մի զգացում, որը գուցե շատերին է այցելել

Հաճախ հարաբերություններում կարևորվում է անկեղծ սիրո գաղափարը, ինչը և հենց դառնում է բաժանման պատճառը: Հաճախ, երբ անկեղծ սիրում ես մեկին,այդ ամենը թույլ չի տալիս սթափ գնահատել իրավիճակը, և գալիս է մի ժամանակ, երբ տղան, խնդրի ծագման պատճառով, կարող է հեռանալ, զգում ես, որ այն, ինչ տեսնում ես հիմա, չէիր տեսնում սիրահար աչքերով, քանի որ, կոպիտ ասած, սերը կուրացրել էր աչքերդ:
Ինչևէ, ցանկացած անկեղծ, դրական, բարի սիրով սիրող անձնավորություն չի դադարի սիրել, երբեք չի դադարի մտածել այդ մասին, քանի որ, եթե մարդը սիրում է, ապա նա ապրում է, արարում է, ստեղծագործում է, երբ դադարում է սիրել, դադարում է նաև ապրել:
Սիրել չի նշանակում միայն սիրված էակին սիրել, պետք է սիրել ընկերներին, հարազատներին, նույնիսկ փողոցն ու ավտոներին, և վերջում կարող ես սիրել ինքդ քեզ, որ բոլորին սեր պարգևելով չմոռացար նաև քեզ:
Հաճախ հարաբերությունների ավարտին բերում է այն հանգամանքը, որ երկու կողմնն էլ խստիվ դեմ են փոխզիջումների, այսինքն երբ մեկը մի բան խոսք է տալիս, անում է դա, չի հրաժարվում իր սկզբունքներից, բայց, ահա, այստեղ է, որ պետք է սերը հաղթի, այլ ոչ խոսք տվածը ի կատար ածելու ցանկությունը:
Երբ սիրված մարդը չի ներում, առաջին մեծ վնասը իրեն է հասցնում, քանի որ ինքն է առաջինը տուժում, ինչքան էլ որ պատճառները շատ ու համոզիչ լինեն, միևնույնն է սկզբում դժվար է լինում:
Իսկ երբ ներում է, նա ոչ թե դիմացինին է լավություն անում, այլ առաջինը հենց ինքն իրեն:
Հ. Գ. Սա փոքրիկ եզրակացություն էր իմ կողմից... եզրակացություն, որտեղ իմ անձի հետ կապված ոչինչ չկա... :)

Մարիամ Նազարյան