Մինչ ներկայացնելը իմ արդեն եղած հոդվածների շտեմարանը, որոշեցի ներկայացնեմ իմ տեսակետը Հայաստանում գործող բուհերի մասին, քանի որ ինքս նոր եմ ավարտել Հայաստանի պետական տնտեսագիտական համալսարանը:
Կփորձեն կարճ ներկայացնել պատկերը:
Երբ մեկ ամբողջ տարի տքնաջան պարապում ես, փորձում ես անհնարը հնարավոր դարձնել և ընդունվում ես պետական համալսարան, այլ ոչ թե հավաստագրված անհայտ ինչ-որ հաստատություն, ոչինչ չի մնում քեզ, քան պարզապես ցնծալ: Ասեմ , որ միայն ինձ այդ ընդունվել բառն է զուտ ուրախացրել, քանի որ դրանից հետո սկսվեց հիասթափության շրջանը: Իրոք ինձ համար Հայաստանում կրթությունն ու հարգանքը սովորողների հանդեպ զրոյի է հավասարեցված:
Երբ ներկայացրեցի դիպլոմային աշխատանքս, շատ մեծ հիասթափություն ապրեցի, քանի որ երբ փորձում են նոր մի բան ներկայացնել, գրքերից չօգտվել, չեն ընդունում: Ասեմ , որ գրելուց օգտվել էի մեկ գրքից, ինչը զարմանքի արժանացավ, և դիտվեց շատ բացասական: Այնուհետև եկավ պետական քննությունը, որի ժամանակ ներկայացրեցի բիզնես պլանի դրական և բացասական կողմերը, և քանի որ ներկայացրածս նյութը ոչ մի գրքից չէր , ասեցին շեղվել ես շատ … կրկին մեծ հիասթափություն: Ճիշտ է գնահատականը չի որոշում քո գիտելիքները, ես այն գիտեմ բոլորից լավ, բայց դե… երբ մինչև վերջին շունչը կոտրում են բոլորին, այլևս Հայաստանում ապրելու ցանկություն չի մնում երիտասարդների մեջ, դա իրենց չի հետաքրքրում, դա է ցավը…
Ինչևէ , քանի որ ներկայացված նյութերը, դասախոսների գիտելիքները արդիական չեն, և էլի մի շարք խնդիրներ, կրթությունը լիարժեք չի կարելի համարել:
Իսկ ինչ վերաբերում է ուսանողական խորհուրդներին, դրանք ինձ համար ավելորդ բաներ են: Ասեմ թե ինչի. նախ կա պարտադրանք լինելու ՀՀԿ-ի անդամ, բացի այդ գովաբանում ՀՀԿ-ի, իսկ սրանով արդեն ամեն ինչ ասված է:
Իմ կարծիքով ավելորդ է Հայաստանում սովորելը:
Եվ քանի որ իմ ընկերներից շատերն են ներկա պահին շարունակում իրենց ուսումը արտասահմանյան մի շարք հայտնի համալսարաններում, ես ինքս էլ կհետևեն իրենց օրինակին:
