Ջուլիետա...

Ջուլիե~տա... Մեզնից ոչ ոք չէր էլ կարող պատկերացնել, որ մեր կողքին չի լինի բոլորի լավագույն ընկերը, խորհրդատուն, ամենակարող մայրիկը, անչափ անհանգստացող և իր թոռնիկների համար աշխարհի ամենախելացի տատիկը...

Բոլորի համար է դժվար. աշխատանքային ընկերները, հարևանները, զարմիկները չեն կարողանում հաշտվել այն մտքի հետ, որ իրենց կողքին չէ նրանց լավագույն զրուցակիցը, իրենց ջերմ և եռանդով լի ընկերը...

Բայց նա միշտ մեր հոգում է, նրա խոսքերը, խորհուրդները, ձայնը միշտ կմնան մեր հոգում, նա մեր կողքին է, պարզապես ֆիզիկապես այժմ անհնար է դարձել նրա ներկայությունը...

Իր աշխատանքային ողջ գործընթացի տարիներին երբեք չի թերացել. կարևոր գործերը միայն իրեն են վստահել:

Իր կյանքի անցած ուղին միայն լավ օրիինակ կարող է լինել բոլորիս համար:

Ապրենք նրա նման, նրա օրինակով, մխիթարվենք Աստծով` հավատալով, որ հոգին, իրոք, անմահ է և Ջուլիետա հայուհու հոգին արդեն երկնային մաքու~ր, մաքու~ր բարձրունքներում է...

Մարիամ Նազարյան

Իմ ուսուցչուհին, ով ինձ <մեծ> դասեր է տվել...

Ակնարկիս հերոսուհուն` իմ ուսուցչուհուն, լավագույնս ներկայացնելու ցանկությունը ստիպում է ինձ առավել զգոն լինել...

Կյանքում շատ մեծ եռանդով կատարելով իր` ուսուցչուհու դժվարին աշխատանքը, նա շաատ կամեցող և դրական էներգիայով լցված անձնավորություն է:

Ակնարկիս հերոսուհին Արտաշատի թիվ 1 միջն. դպրոցի հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի, բազմավաստակ մանկավարժ Կարինե Մովսիսյանն է:

Ոչ միայն ուսուցիչ է, այլև լավագույններից մեկն, ով իր հոգու խաղաղությամբ, չափազանց բարի և դրական ժպիտով պարզապես չի կարող մարդու հոգում չտպավորվել որպես լուսավոր և վառ կերպար...

Միայն լուռ հետևելով նրա արտաբերած յուրաքանչյուր խոսքին, արտահայությանը, խորհուրդներին` չես կարող չոգեշնչվել վեհ գաղափարներով, չես կարող զերծ մնալ հուզական խոր և հարուստ  ներաշխարհից...

Ամենօրյա իր արդար աշխատանքով կրթել է բազմաթիվ սերունդներ և դեռ քանի~  սերունդներ կկրթվեն ու կդառնան հայ անունը կրող արժանի զավակներ:

<Օգնեք այն մարդկանց, ովքեր նյութական օգնության կարիք ունեն, բայց երբեք նա չպետք է իմանա, որ դուք եք օգնել: Բարեգործն իր անունը չպետք է բարձրաձայնի. դա արդեն բարեգործություն չէ, այլ մեծամտություն, փառքի և ճանաչման հասնելու ձգտում>,- բաց դասերից մեկի ժամանակ այսպես էր խոսում իմ ուսուցչուհին:

Իմ ուսուցչուհու վարած բաց դասերը եղել են իմ կյանքի լավագույն դասերը, որոնք ինձ տվել են մարդու կոչման արժանանալու անհրաժեշտ խորհուրդներն ու խրատները:

<Հիմա մենք ձեր մեջ սերմերն ենք ցանում, ինչպես բնության մեջ պտղատու ծառերի սերմերը, իսկ տարիներ հետո պետք է տեսնենք մեր տվածի պտուղները...>,- սրանք այդ մարդ-ուսուցիչ վառ անհատականության խոսքերն են, որոնք մինչև կյանքի վերջ կուղեկցեն ինձ:

Կարելի է անընդհատ սովորել այսպիսի հանճարեղ անհատականություններից: Ես շատ քիչ մարդկանց  գիտեմ, ովքեր այդքան գրականասեր են, հավատով և հույսով լեցուն...

Իմ հիշողության մեջ առանձնահատուկ ձևով միշտ ամուր կպահեմ ուսուցչուհուս բոլոր խոսքերը` իմաստուն և ինչ-որ տեղ մարգարեական:

Մարիամ Նազարյան