Ակնարկիս հերոսուհուն` իմ ուսուցչուհուն, լավագույնս ներկայացնելու ցանկությունը ստիպում է ինձ առավել զգոն լինել...
Կյանքում շատ մեծ եռանդով կատարելով իր` ուսուցչուհու դժվարին աշխատանքը, նա շաատ կամեցող և դրական էներգիայով լցված անձնավորություն է:
Ակնարկիս հերոսուհին Արտաշատի թիվ 1 միջն. դպրոցի հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի, բազմավաստակ մանկավարժ Կարինե Մովսիսյանն է:
Ոչ միայն ուսուցիչ է, այլև լավագույններից մեկն, ով իր հոգու խաղաղությամբ, չափազանց բարի և դրական ժպիտով պարզապես չի կարող մարդու հոգում չտպավորվել որպես լուսավոր և վառ կերպար...
Միայն լուռ հետևելով նրա արտաբերած յուրաքանչյուր խոսքին, արտահայությանը, խորհուրդներին` չես կարող չոգեշնչվել վեհ գաղափարներով, չես կարող զերծ մնալ հուզական խոր և հարուստ ներաշխարհից...
Ամենօրյա իր արդար աշխատանքով կրթել է բազմաթիվ սերունդներ և դեռ քանի~ սերունդներ կկրթվեն ու կդառնան հայ անունը կրող արժանի զավակներ:
<Օգնեք այն մարդկանց, ովքեր նյութական օգնության կարիք ունեն, բայց երբեք նա չպետք է իմանա, որ դուք եք օգնել: Բարեգործն իր անունը չպետք է բարձրաձայնի. դա արդեն բարեգործություն չէ, այլ մեծամտություն, փառքի և ճանաչման հասնելու ձգտում>,- բաց դասերից մեկի ժամանակ այսպես էր խոսում իմ ուսուցչուհին:
Իմ ուսուցչուհու վարած բաց դասերը եղել են իմ կյանքի լավագույն դասերը, որոնք ինձ տվել են մարդու կոչման արժանանալու անհրաժեշտ խորհուրդներն ու խրատները:
<Հիմա մենք ձեր մեջ սերմերն ենք ցանում, ինչպես բնության մեջ պտղատու ծառերի սերմերը, իսկ տարիներ հետո պետք է տեսնենք մեր տվածի պտուղները...>,- սրանք այդ մարդ-ուսուցիչ վառ անհատականության խոսքերն են, որոնք մինչև կյանքի վերջ կուղեկցեն ինձ:
Կարելի է անընդհատ սովորել այսպիսի հանճարեղ անհատականություններից: Ես շատ քիչ մարդկանց գիտեմ, ովքեր այդքան գրականասեր են, հավատով և հույսով լեցուն...
Իմ հիշողության մեջ առանձնահատուկ ձևով միշտ ամուր կպահեմ ուսուցչուհուս բոլոր խոսքերը` իմաստուն և ինչ-որ տեղ մարգարեական:
Մարիամ Նազարյան
Մարիամ Նազարյան
