Նարեկ Աղավելյան: Մարդիկ իրենց սառնությամբ օրեցօր վերածվում են անշունչ մանեկենների

Նարեկ Աղավելյան

Իմ նկարները հիմնականում մարդկանց

մեղքերի, հարգանքի և հոգատարության 

բացակայության մասին են: 

- Ընտանիքում ո՞վ է ուղորդել Ձեզ արվեստի ճանապարհով: Այդ բնագավառում ովքե՞ր են եղել Ձեր ուսուցիչները:
- Ընտանիքում և՛ մայրս, և՛ հայրս արվեստի մարդիկ են: Հայրս վավերագրական ֆիլմերի ռեժիսոր է և ֆոտոնկարիչ: Մայրս նույնպես դասավանդում է արվեստի դպրոցում: Այդ բնագավառում բազմաթիվ ուսուցիչներ եմ ունեցել: Սովորել եմ երաժշտական դպրոցում և հաճախել եմ նկարչության խմբակի: Երախտապարտ եմ բոլոր ուսուցիչներիցս. նրանք իմ մեջ սերմանել են սերը դեպի արվեստը:
- Ձեր նկարները իրենց ոճով տարբերվում են: Որքանո՞վ է Ձեզ անհանգստացնում մարդկանց կարծիքը Ձեր աշխատանքների մասին:
- Այո, իմ նկարները իրենց ոճով տարբերվում են: Ես նկարում եմ աբստրակտ ոճում՝ դեկորատիվ գրաֆիկա: Սիրում եմ բոլոր ոճերն էլ: Իսկ դասականի մասին խոսք լինել չի կարող, արվետի բոլոր ճյուղերն էլ ինձ համար մեծագույն արժեք ունեն: Ինձ համար մարդկանց կարծիքը նորանոր կտավներ ստեղծելու առիթ է հանդիսանում:
- Ո՞րն է Ձեր ոգեշնչման աղբյուրը:
- Իմ ոգեշնչման աղբյուրը կյանքն է, այն ամենը ինչ շրջապատում է ինձ՝ մարդիկ, երևույթները, դասական երաժշտությունը:
- Ձեր կարծիքով, շատ կամենալու դեպքում, անհատը կարո՞ղ է իրականացնել իր՝ երազանքի նմանվող ցանկությունները:
- Այո, կարող է, եթե ունենա մեծ կամք և աշխատասիրություն:
- Ունեցե՞լ եք անհատական ցուցահանդեսներ:
- Անհատական ցուցահանդես առայժմ չեմ ունեցել, բայց մտադրություն ունեմ բացել այս տարի:
- Որքանո՞վ են Հայաստանում մարդիկ հետաքրքրված արվեստի գործերով:
- Հետաքրքրվողներ, իհարկե, շատ կան, բայց ուղղվածությունն է մի տեսակ փոխվել, համակարգչի ժամանակաշրջան է, և մարդիկ շատ են ձգտում օգտագործել համակարգիչը:
- Ի՞նչ է պետք անել, որպեսզի հատկապես դպրոցականների մոտ մեծանա հետաքրքրությունը դեպի արվեստը:
- Դասական ուսումնառությանը զուգահեռ պետք է մտածել կրեատիվ ուսումնական մեթոդներ՝ դասը վերածելով խաղի, մրցույթի: Պետք է ոգևորել,պարգևատրել և խրախուսել երեխաներին, ինչպես նաև շատ զրուցել արվեստի մասին:
- Ինչպե՞ս ստեղծվեց <Մանիկեն> անվամբ աբստրակտ նկարը և ի՞նչ խորհուրդ ունի այն:
- Մանեկենը հենց ինքը՝ մարդն է, կանգնած անիվի վրա: Անիվը նրան առաջ տանելու գործիքն է, որի միջոցով սլանում է իր նպատակի ետևից: Մանեկենն իր մեջ ունի նաև անկենդան մարդու խորհուրդ: Շրջապատող մարդկանց մեջ օր օրի նկատում եմ սառնություն ու մի տեսակ անտարբերություն ուրիշի ցավի հանդեպ և նրանց թիվը օրեցօր աճում է,բայց փառք Աստծո ոչ բոլոր մարդիկ են այդպիսին:
- Ո՞րն է Ձեր նկարների խորհուրդը:
- Իմ նկարների խորհուրդը մարդկանց մեջ հոգատարությունը, կարեկցանքը և սերը արթնացնելն է: Իրենց մեջ կրում են նաև Աստծո հետ մտերիմ լինելու գաղափարը: Վերջնական նպատակը, որպեսզի մարդիկ իրենց մեղքերի բաժինը փորձեն հասցնել հնարավորինս մինիմալի:

Մանեկեն

Դիմակահանդես

Նարեկ Աղավելյանի ֆեյսբուքյան էջը, որտեղ ներկայացված են նկարչի բոլոր նկարները

Narek Aghavelyan

Մարիամ Նազարյան

06.01.2015

Հեռվում ապրող մի աղջիկ

Մաս առաջին

Երկիր մոլորակի անկյուններից մեկում ապրում էր մի միայնակ աղջիկ: Նա ապրում էր հեռու-հեռավոր սարերում` մարդկանցից հեռու: Շա~տ էր սիրում իր տնակը ձյունապատ:

Նա ուրախ էր, որովհետև միշտ վերևում էր լինում: Ընկերներ քիչ ուներ. մեկ-երկու թռչուն և գեղեցիկ թիթեռներ: Ոչ ոք չէր տեսել նրան և չգիտեր նրա գոյության մասին: Նրա պատմությունը փոքր-ինչ նման է Սասունցի Դավթի պատմությանը: Բայց այս դեպքում նրան պահել էր ոչ թե Մսրա Մելիքի կինը` հայկական մեղրով ու կարագով, այլ կարելի է ասել, որ նա ծնվել ու մեծացել էր բնության մեջ. քնել թռչունների ծլվլոցի տակ և սնվել օդով ու ջրով:

Դժվար է հավատալ:

Ամառը եկավ, և մարգագետիններում ու սարի լանջերին խոտը կանաչեց. ամռան սկիզբն էր, երբ նրա ծնողները ժամանակավորապես տեղափոխվեցին սարալանջ:

Աղջկա ծնվելուց հետո նրանք մահացան: Աղջկան պահեց Աստված` որպես բարի ու աշխատասեր ծնողների դուստր, ովքեր այնքան շատ էին ցանկանում մի սիրունիկ աղջիկ ունենալ: Աղջիկն էլ եղավ նրանց նման` բարի, գեղեցիկ, աշխատասեր:

Նա, ապրելով իր փոքրիկ ձյունապատ տնակում, շատ ուրախ էր: Նա շատ էր սիրում արևը, երկինքն ու երկիրը: Առավոտյան արթնանում էր թռչունների ծլվլոցից, թիթեռների ուրախ պարից, իսկ երեկոյան քուն մտնում արևի մայր մտնելուն պես: Վերևից տեսնում էր գեղեցիկ տեսարաններ, գեղեցիկ տներ: Բայց երբեք չէր մտածել գնալ և մոտիկից տեսնել այդ ամենը: Հաճախ նկարում էր ձյան վրա այդ տեսարանները, գույզգույն թիթեռները:

Նա շատ էր սիրուն իր շրջապատում գտնվող ամեն ինչ: Նա չէր պատկերացնում իրեն մեկ այլ տեղում ապրելիս: Շատ էր սիրում ձյունառատ եղանակները:
Հաճախ էր նայում և ինքն իրեն մտորում. ո±վ է ինքը, ի±նչ է անում այդտեղ, որտեղի±ց իրեն այդ տնակը, այդ շորերը, որոնք ծնողներն էին հասցրել հագցնել և կարծես նրա հետ էին մեծացել:

Հաճախ էր զգում Աստծո շունչն ու ներկայությունը, որը անսովոր լույս էր սփռում այդ տնակում: Նա չէր կարողանում այդ պահին տիրապետել իր զգացմունքներին:

Երբ արդեն բավական մեծ էր, Աստված որոշեց ուղարկել նրան մարդկանց մոտ, որպեսզի նա էլ իր ծնողների նման զբաղվի բարի գործերով և օգնի իր ամբողջ կյանքում տանջված գյուղացուն, ինչու± չէ, ունենա իր ընտանիքը, երեխաները և ապրի հաշտ ու համերաշխ այս խաղաղ ու լուսավոր աշխարհում:

Հերթական անգամ, երբ հանդիպեց Աստծուն և լսեց այս լուրը, նա չգիտեր` տխրե±ր, թե± ուրախանար: Նա ոչ-ոքի չէր տեսել` բացի Աստծո լույսից և մեկ-մեկ էլ` տաք օրերին, ջրի մեջ տեսել էր իր արտացոլանքը:

Սակայն որոշ ժամանակ անց, երբ արդեն ամռան կեսերի շոգ ու տոթ օրերն էին սկսվել գյուղացու համար, նա որոշեց գնալ հեռվից երևացող կարմիր տանիքների մոտ:

Ամբողջ ճանապարհին նրան տանջում էին զանազան հարցեր, որոնց պատասխանը այդպես էլ մինչև գյուց հասնելը չգտավ:

Նրա ծնողներին շատ քիչ մարդիկ էին ճանաչում: Հիմնականում մեծերը, ովքեր մոտ էին եղել նրանց ծնողների հետ: Նրանցից շատերը այժմ չկային:

Եվ այսպես, երբ հասավ առվակի մոտ, որը կարծես գծում էր գյուղի սահմանը սարալանջ տանող ճանապարհից, նա մի պահ կանգ առավ և տեսավ շոգից հոգնած կենդանիներին, որ ջուր էին խմում ու հագեցնում իրենց ծարավը, իսկ մյուս կողմում` թռվռացող երեխաներին, ովքեր ջուր էին շաղ տալիս միմյանց վրա և զովանում:

Շատ նեղ էր առվակը, չնայած իր երկարության, և աղջիկը հեշտությամբ անցավ նրա վրայով:

Տղաները, որ ինքնամոռաց թռչկոտում  էին, գոռգոռում և խաղում, նկատեցին նրան, մոտեցան, երկար նայելուց հետո հարցրին անունը և պատասխան չստանալով` հասկացան, որ աղջիկը կորել էր, որովհետև չկարողացան որևէ բան իմանալ նրա ծնողների և հարազատների մասին: Երեխաները նրան ուղեկցեցին իրենց տուն: Քանի որ գյուղը փոքր  էր, բոլորը ճանաչում էին գյուղի մեծերին: Երբ երեկոյան հավաքվեցին գյուղի մեծերը և տեսան աղջկան, նրանցից տարիքովը իսկույն հիշեց վաղեմի ընկերոջ տղային, որի դուստրն էր այս գեղեցիկ ու փոքր-ինչ զարմացած աղջիկը: Եվ երբ աղջկան պատմեցին իր պատմությունը, նա մի պահ չէր կարողանում խոսել, բայց միևնույն ժամանակ շատ ուրախ էր ու երջանիկ:

Նրան Հայուհի կոչեցին: Շուտով նա սովորեց ամեն ինչ անել: Ե'վ հաց էր թխում, և' մաքրություն անում, և' հավերին կերակրում, և' ճաշ էր եփում, գործում, կարում և այլ օգտակար գործեր անում, որոնցով շատ էր օգնում գյուղացուն և այն ընտանիքի անդամներին, ում տանը նա ապրում էր: Չնայած այս ամենին` նա շատ էր երազում իր փոքրիկ, ձյունապատ տնակի մասին: Բայց հասկանում էր, որ նա այլևս միայն չէր կարող ապրել:

Շատ տարիներ անցան: Եվ, բնականաբար նա պետք է ընտանիք կազմեր, երեխաներ ունենար և ապրեր ուրախ և երջանիկ: Իհարկե, մի փոքր ուշ, բայց եկավ այդ օրը: Մեծ հարսանիք արեցին, պարեցին, ուրախացան:

Էլի շատ տարիներ անցան: Աղջիկը 5 երեխա ունեցավ, նրանք շատ գեղեցիկ էին, ոմանք` չարաճճի, բայց միևնույն ժամանակ շատ խելացի: Բոլորին օգնում էին նրանք, ինչպես իրենց ծնողները:

Այպես, ավարտին մոտեցավ մի գեղեցիկ պատմություն, որը չավարտվեց իրականում...