Հեռվում ապրող մի աղջիկ

Մաս առաջին

Երկիր մոլորակի անկյուններից մեկում ապրում էր մի միայնակ աղջիկ: Նա ապրում էր հեռու-հեռավոր սարերում` մարդկանցից հեռու: Շա~տ էր սիրում իր տնակը ձյունապատ:

Նա ուրախ էր, որովհետև միշտ վերևում էր լինում: Ընկերներ քիչ ուներ. մեկ-երկու թռչուն և գեղեցիկ թիթեռներ: Ոչ ոք չէր տեսել նրան և չգիտեր նրա գոյության մասին: Նրա պատմությունը փոքր-ինչ նման է Սասունցի Դավթի պատմությանը: Բայց այս դեպքում նրան պահել էր ոչ թե Մսրա Մելիքի կինը` հայկական մեղրով ու կարագով, այլ կարելի է ասել, որ նա ծնվել ու մեծացել էր բնության մեջ. քնել թռչունների ծլվլոցի տակ և սնվել օդով ու ջրով:

Դժվար է հավատալ:

Ամառը եկավ, և մարգագետիններում ու սարի լանջերին խոտը կանաչեց. ամռան սկիզբն էր, երբ նրա ծնողները ժամանակավորապես տեղափոխվեցին սարալանջ:

Աղջկա ծնվելուց հետո նրանք մահացան: Աղջկան պահեց Աստված` որպես բարի ու աշխատասեր ծնողների դուստր, ովքեր այնքան շատ էին ցանկանում մի սիրունիկ աղջիկ ունենալ: Աղջիկն էլ եղավ նրանց նման` բարի, գեղեցիկ, աշխատասեր:

Նա, ապրելով իր փոքրիկ ձյունապատ տնակում, շատ ուրախ էր: Նա շատ էր սիրում արևը, երկինքն ու երկիրը: Առավոտյան արթնանում էր թռչունների ծլվլոցից, թիթեռների ուրախ պարից, իսկ երեկոյան քուն մտնում արևի մայր մտնելուն պես: Վերևից տեսնում էր գեղեցիկ տեսարաններ, գեղեցիկ տներ: Բայց երբեք չէր մտածել գնալ և մոտիկից տեսնել այդ ամենը: Հաճախ նկարում էր ձյան վրա այդ տեսարանները, գույզգույն թիթեռները:

Նա շատ էր սիրուն իր շրջապատում գտնվող ամեն ինչ: Նա չէր պատկերացնում իրեն մեկ այլ տեղում ապրելիս: Շատ էր սիրում ձյունառատ եղանակները:
Հաճախ էր նայում և ինքն իրեն մտորում. ո±վ է ինքը, ի±նչ է անում այդտեղ, որտեղի±ց իրեն այդ տնակը, այդ շորերը, որոնք ծնողներն էին հասցրել հագցնել և կարծես նրա հետ էին մեծացել:

Հաճախ էր զգում Աստծո շունչն ու ներկայությունը, որը անսովոր լույս էր սփռում այդ տնակում: Նա չէր կարողանում այդ պահին տիրապետել իր զգացմունքներին:

Երբ արդեն բավական մեծ էր, Աստված որոշեց ուղարկել նրան մարդկանց մոտ, որպեսզի նա էլ իր ծնողների նման զբաղվի բարի գործերով և օգնի իր ամբողջ կյանքում տանջված գյուղացուն, ինչու± չէ, ունենա իր ընտանիքը, երեխաները և ապրի հաշտ ու համերաշխ այս խաղաղ ու լուսավոր աշխարհում:

Հերթական անգամ, երբ հանդիպեց Աստծուն և լսեց այս լուրը, նա չգիտեր` տխրե±ր, թե± ուրախանար: Նա ոչ-ոքի չէր տեսել` բացի Աստծո լույսից և մեկ-մեկ էլ` տաք օրերին, ջրի մեջ տեսել էր իր արտացոլանքը:

Սակայն որոշ ժամանակ անց, երբ արդեն ամռան կեսերի շոգ ու տոթ օրերն էին սկսվել գյուղացու համար, նա որոշեց գնալ հեռվից երևացող կարմիր տանիքների մոտ:

Ամբողջ ճանապարհին նրան տանջում էին զանազան հարցեր, որոնց պատասխանը այդպես էլ մինչև գյուց հասնելը չգտավ:

Նրա ծնողներին շատ քիչ մարդիկ էին ճանաչում: Հիմնականում մեծերը, ովքեր մոտ էին եղել նրանց ծնողների հետ: Նրանցից շատերը այժմ չկային:

Եվ այսպես, երբ հասավ առվակի մոտ, որը կարծես գծում էր գյուղի սահմանը սարալանջ տանող ճանապարհից, նա մի պահ կանգ առավ և տեսավ շոգից հոգնած կենդանիներին, որ ջուր էին խմում ու հագեցնում իրենց ծարավը, իսկ մյուս կողմում` թռվռացող երեխաներին, ովքեր ջուր էին շաղ տալիս միմյանց վրա և զովանում:

Շատ նեղ էր առվակը, չնայած իր երկարության, և աղջիկը հեշտությամբ անցավ նրա վրայով:

Տղաները, որ ինքնամոռաց թռչկոտում  էին, գոռգոռում և խաղում, նկատեցին նրան, մոտեցան, երկար նայելուց հետո հարցրին անունը և պատասխան չստանալով` հասկացան, որ աղջիկը կորել էր, որովհետև չկարողացան որևէ բան իմանալ նրա ծնողների և հարազատների մասին: Երեխաները նրան ուղեկցեցին իրենց տուն: Քանի որ գյուղը փոքր  էր, բոլորը ճանաչում էին գյուղի մեծերին: Երբ երեկոյան հավաքվեցին գյուղի մեծերը և տեսան աղջկան, նրանցից տարիքովը իսկույն հիշեց վաղեմի ընկերոջ տղային, որի դուստրն էր այս գեղեցիկ ու փոքր-ինչ զարմացած աղջիկը: Եվ երբ աղջկան պատմեցին իր պատմությունը, նա մի պահ չէր կարողանում խոսել, բայց միևնույն ժամանակ շատ ուրախ էր ու երջանիկ:

Նրան Հայուհի կոչեցին: Շուտով նա սովորեց ամեն ինչ անել: Ե'վ հաց էր թխում, և' մաքրություն անում, և' հավերին կերակրում, և' ճաշ էր եփում, գործում, կարում և այլ օգտակար գործեր անում, որոնցով շատ էր օգնում գյուղացուն և այն ընտանիքի անդամներին, ում տանը նա ապրում էր: Չնայած այս ամենին` նա շատ էր երազում իր փոքրիկ, ձյունապատ տնակի մասին: Բայց հասկանում էր, որ նա այլևս միայն չէր կարող ապրել:

Շատ տարիներ անցան: Եվ, բնականաբար նա պետք է ընտանիք կազմեր, երեխաներ ունենար և ապրեր ուրախ և երջանիկ: Իհարկե, մի փոքր ուշ, բայց եկավ այդ օրը: Մեծ հարսանիք արեցին, պարեցին, ուրախացան:

Էլի շատ տարիներ անցան: Աղջիկը 5 երեխա ունեցավ, նրանք շատ գեղեցիկ էին, ոմանք` չարաճճի, բայց միևնույն ժամանակ շատ խելացի: Բոլորին օգնում էին նրանք, ինչպես իրենց ծնողները:

Այպես, ավարտին մոտեցավ մի գեղեցիկ պատմություն, որը չավարտվեց իրականում...

Հաճախակի հանդիպող արտահայտություն

Հաճախակի հանդիպող արտահայտություն մեր երիտասարդների կողմից: Այնքան լսեցի, որ որոշեցի իմ փոքրիկ խորհուրդը տալ այդ արտահայտությունը շատ սիրող մեր երիտասարդներին: 

Ինձ չեն հասկանում, ինձ լքում են, ինձ ոչ ոք չի հասկանում, իմ հոգեվիճակը չեն պատկերացնում…

Ահա այն արտահայտությունը, որը հաճախ կարող ենք լսել 16-22 տարեկան տղաներից և աղջիկներից:

Հիմա ներկայացնեմ իմ տեսակետը այս ամենի հետ կապված:

Մեզնից յուրաքանչյուրը ապրում է իր ստեղծած փոքրիկ մոլորակում, որտեղ լավի հետ կան նաև շատ ու շատ խնդիրներ, իսկ երբ մեր շրջապատում հայտնված անհատը իր խնդիրներից է խոսում, հաստատ իմացեք, որ ոչ բոլորին է հաճելի, իրենց խնդիրներին ևս մեկ խնդիր ավելացնել:

Բոլորս ցանկանում ենք բարի , վառ անհատականությունների հետ շփվել, որպեսզի եթե նույնիսկ փոքր-ինչ տխուր ենք, լցվենք լավատեսությամբ և լավ էներգիայով:

Եվս մեկ բան, երբ բոլորը փորձում են ծնողներին դուր գալ առավելագույնս, ցանկանում են, որ ծնողները լիարժեք հասկանան իրենց և օգնեն առավելագույնս: Կարող է իմ ասածը տարօրինակ թվա, բայց ես այսպես եմ մտածում. ծնողները մեզ պարգևել են կյանք ու, թերևս, կարելի է ավարտել թվարկումը, երբ մենք հասնում ենք 16 կամ 22 տարեկան հասակի, մենք պետք է նպաստենք , որ մեր ծնողները , մեզ կյանք պարգևողները մեկ պահ խոր շունչ քաշեն և լիարժեք երջանիկ և ուրախ լինեն, քանի որ իրենց մեզ հասկանալու ժամանակը անցել է, հերթը մերն է եկել, որ հասկանանք ու գնահատենք այն ինչ արել են մեզ համար, և ամեն օրը տոնի վերածենք նրանց համար:

Ես ինքս չեմ ցանկանում իմ խնդիրները ներկայացնել իմ ծնողներին կամ հարազատներին, ես դրանց փորձում եմ ինքս լուծում տալ, երբեմն ընկերներիս օգնությամբ: Ես չեմ ցանկանում , որ երբ ինձ համար ամեն ինչ արվում էր, որ անհոգ մեծանամ, այժմ կրկնակի <հոգս> լինեմ: Ես ցանկանում եմ, որ իմ ծնողները անհոգ լինեն ինձ համար, ես ցանկանում են, որ չմտածեն, թե ինձ մոտ ինչ –որ խնդիր է առաջացել, այլ մտածեն, որ ամեն ինչ կարգին է, և արժանանան մեծ հարգանքի և պարծանքի, որ ունեն նման զավակներ, որ հպարտանան իրենց երեխաներով և ապրեն երկար ու անհոգ այս դժվարին կյանքը:

Հ. Գ. Եղեք խորհրդավոր, մի՛ բացահայտեք Ձեզ ամբողջությամբ, մի ներկայացրեք Ձեզ շրջապատին լիարժեքորեն, Ձեր մեջ խորհրդավորություն և գաղտնիություն թաքցրեք…

Մարիամ Նազարյան