Միայն ձայնն ես լսում, լավագույն դեպքում տեսնում:
Այս ամենից սարսափելի բան լինել չի կարող...
Գիտակցում ես, որ Հայաստանում ես, բայց ինչի՞ հենց մենք պետք է ապրենք հարյուրավոր կիլոմետրեր հեռու: Ամենադաժանը՝ երբեք իրար չտեսնենք, բայց ճանաչենք ու խոսենք, միայն այդ միտքը կարող է սպանել մարդուն:
Պետությունը ուժեղ է համարվում, երբ նրանում կան կայուն, մեծ ու ուժեղ ընտանիքներ, համայնքներ, մարզեր...
Հայաստանում ճիշտ հակառակն է, արթնանում ես ամեն առավոտյան և հասկանում են, որ դու բոլորովին մենակ ես, որ կարող ես շփվել միայն հեռախոսով կամ համացանցով, որ անցյալում մնացին այն օրերը, երբ բոլոր եղբայրներդ ու բարեկամներդ կողքիդ էին, և երբեք չեն գա այդ օրերը:
Շատերը Եվրոպայում, Ամերիկայում են ծնվել, չտեսնելով ճանաչում ես, խոսում ու հասկանում, որ երբեք չեն գա մշտական, ոչ էլ դու կգնաս, ու հավիտյան դատապարտված ես միայնակ պայքարելու Հայաստանում արդեն ոչ թե թշնամիներիդ, այլ օրենքների դեմ, քանի որ ոչ թշնամի է մնացել, ոչ բարեկամ, ներկա պահին բոլորիս նեղություն տվողը պետությունն է իր նորանոր օրենքներով:
Հետաքրքիր է, բոլորս ինչ-որ բանի ենք սպասում, բայց ոչ ոք չի համախմբվում մի գաղափարի շուրջ և ոչինչ չի անում..... ինչքան կարելի է...
Մարիամ Նազարյան
