Գորշ գույները անհետանում են

Շուտով բոլորս դուրս կգանք ձմեռային գորշ տրամադրությունից: Ձմռան լռությունը փոխարինվում է ուրախ ձայներով, ջերմությամբ, բոլորս ենք սպասել գարնան արևին:

Ջերմացնող արևի տակ նստած, երբ հետևեք քամուց տատանվող կանաչ խոտին, ծաղկած ծառերին, կնկատեք մի բան, որ ամենաթույլ քամին շարժում է առաջին հերթին բարակ խոտը: Թվում է, թե նույնքան հեշտ է նրանց տեղաշարժելը, հողից հանելը: Բայց փորձեք մեկ անգամ և կտեսնեք որքան ամուր և հաստատակամ են հաստատված հողին: 

Այդպես ենք և մենք. յուրաքանչյուրի թեթև խոսքը, վարմունքը, գործողությունը թեթև քամու պես շարժում է մեր միտքը, երբեմն մեր գործողությունների ուղղությունը: Սակայն մեր ամենաթույլ բնավորությունն էլ անգամ այնքան խոր արմատներ ունի, որ դժվար է արմատախիլ անել: 

<Փոքրիկ իշխանում> նշվում է այն մասին, որ ամեն օր մենք մեր մեջից պետք է արմատախիլ անենք նախանձը, չարը, բացասականը: Բայց այս ամենը միայն մենք կարող ենք անել, այդ ընդունակությունը միայն մեզ է տրված:

Ցանկանում եմ, որ գարնանային երաժշտական յուրաքանչյուր հնչյուն լցնի ձեր հոգին խաղաղությամբ, դրական զգացողություններով, սիրով և բարյացականությամբ յուրաքանչյուր շնչող էակի հանդեպ:

Հաճելի գարնանային օրեր եմ մաղթում ձեզ, ժպտացե՛ք անցկացրած յուրաքանչյուր վայրկյանին և դրականը կփոխանցվի աշխարհին և բազմապատիկ կանդրադառնա հենց ձեզ…J

Մարիամ Նազարյան

<Արի տուն> ծրագրի մասնակիցները

«Այստեղ ամենից շատ արևն է ինձ դուր գալիս…»

15-ամյա Սարգիս Արսենյանը առաջին անգամ է Հայաստանում: Սարգիսը  Հայաստան է եկել Հոլանդիայի Ռոտերդամ քաղաքից:

«Այստեղ ինձ դուր է գալիս ամեն բան, բայց ամենից շատ՝ արևը… Առաջին անգամ եմ Հայաստան եկել,  այստեղ ոչ մի ծանոթ չունեմ, սակայն ծանոթացել եմ տարբեր երկրներից ժամանած հայազգի պատանիների հետ, ինչպես նաև Հայաստանում բնակվող երիտասարդների հետ: Ինձ լավ են վերաբերվում այն տանը, որտեղ հյուրընկալվել եմ:

Ծրագրի մասին հորեղբայրս է ասել, և այժմ անչափ ուրախ եմ, որ Հայաստանում եմ գտնվում…»: 

«Հայաստանում ինձ այդ ազատություն է դուր գալիս…»

16-ամյա Նատալի Գաբրիելյանը եկել է Իրաքի Բաղդադ քաղաքից:

«Արի տուն» ծրագրի մասին լսել է այնտեղի հայկական եկեղեցուց և հայոց լեզվի ուսուցչուհուց և ծնողների աջակցությամբ այժմ գտնվում է Հայաստանում:

«Հայաստանում մորաքույրս է բնակվում, ես ծնվել եմ Բաղդադում: Արմատներով Վանից ենք: Հայաստանը մեր հայրենիքն է, իսկ Բաղդադը` մեր ծննդավայրը: Հայրենիքում գտնվելը երազ է մեզ համար: Տանը հայերեն ենք խոսում:

Ինձ դուր է գալիս Արարատը, Արագածը, բնություն…

Եթե համեմատենք Հայաստանը Իրաքի հետ, ապա այստեղ դրությունը լավ է: Ի տարբերոթյուն Բաղդադի` Երևանում աղջիկները ավելի ազատ են:

Հայաստանում ինձ այդ ազատությունն է դուր գալիս…»:

«Ուզում եմ դատավոր դառնալ…»

Դավիթ Մասուրյանը Շվեդիայից է: «Արի տուն» ծրագրի մասին տատիկից է իմացել: Դավիթը ընտանիքի հետ է եկել Հայաստան:

«Մեզ մոտ հայություն գրեթե չկա: Ինձ ամենից շատ այստեղ գրավում է այն, որ բոլորը հայեր են և հայերեն են խոսում /տանը մենք նույնպես հայերեն ենք խոսում/:

Մեզ մոտ ավելի ազատ են պատանիները: Շվեդիայում 6-րդ դասարանում եմ սովորում: Ուզում եմ  դատավոր դառնալ:

Զբաղվել եմ սպորտով. շախմատի եմ գնացել, պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլի: Մեկնել եմ Դանիա` մասնակցելու ֆուտբոլային խաղերին:

Հայաստանում պատանիները ավելի շատ տարված են սոցիալական կայքերով: Ես օգտագործում եմ ինտերնետը հիմնականում դասերի և լրացուցիչ տեղեկություն ստանալու համար: Ինձ այսպիսի շփումը ավելի է դուր գալիս, քան սոցիալական կայքերով միմյանց գրելը:

Եթե լավ կրթություն ստանամ, ես կդառնամ արդար և լավ դատավոր, չնայած ընկերության մեջ  ներողամիտ եմ…

Մարիամ Նազարյան