Կյանքը ինքնին հրաշք է : Պետք է դա գիտակցի մեզանից յուրաքանչյուրը:
Մոլորակի միակ և անկրկնելի հրաշքը մարդն է, որը ծնվում է աշխարհի երեսին իր յուրովի կերպարանքով, չնմանակելով ոչ ոքի:
Մտածե՛ք, որ Դուք, հենց Դուք միակն եք այս աշխարհում ձեր արտաքինով, մտածողությամբ, ձեր գաղափարներով: Հետևաբար Դուք արդեն իսկ ունեք Ձեր ուրույն զբաղեցրած տեղը:
Ամենակարևորը այն է, որ անհատը որքան հանճարեղ և հայտնի է լինում, միևնույն ժամանակ շատ հասարակ և աննկատելի է լինում հասարակական միջավայրերում: Նա կարողանում է իրեն համարել հավասար բոլորին, անկախ նյութական և հոգևոր արժեքներից:
Նման արժեք ունենալուց ավելի բարձր արժեք թերևս չկա: Մարդն ինչքան վեր է դասում իրեն, այնքան վար է գտնվում , նույնիսկ ավելի քան ինքն է պատկերացնում:
Կրկնեմ Հերման
Հեսսեի խոսքերը.<Հռչակի ստվերը, այն խոր, գեղեցիկ կախարդանքները, որ մեծ մարդիկ տարածում են աշխարհի վրա, շատ հաճախ կայուն իրականություն է թվում: Թվում է, թե հասանելի է պիտի լինի այն անդորրությունը, առատությունը, քաղցրությունը, որ պարունակում է հռչակը` այն պատրանքը, թե այդպիսի բան երբեք չի եղել ոչ ծովի վրա, ոչ էլ ցամաքի: Առավոտի գեղեցկությունից ու զովությունից իր բաժինն ունի նաև հռչակը: Ա~խ, եթե միայն մենք կարողանայինք հռչակավոր դառնալ այն օրերին, երբ երազում ենք հռչակի մասին, և ոչ այն ժամանակ, երբ մեր գանգուրները ալիքավորվում են տարբեր երանգներով, դեմքերը գծագրվում այնպիսի կնճիռներով, որոնք խոսում են անցյալի պայքարի մասին, աչքերը լարվածությունից, տենչերից ու տարիների հուսահատությունից խոնջած: Նվաճել աշխարհը կյանքի առավոտին, քայլել ծափահարությունների և կեցցեների տակ, երբ սերն ու հավատքը երիտասարդ են. ի~նչ երազ է զգալ երիտասարդություն ու աշխարհի խանդաղատանքը, արևի լույսը և լուսնի շողերը միաձուլված, երկնքում արևահամբույր մշուշը, լուսնի շողերի անդրադարձումը ջրերի վրա, արթուն մտքի երազների հուշերը: ԱՀԱ, այդպիսին է հռչակը, երբ երիտասարդ ենք. հետագայում այդպես չի լինում>:
Մարիամ Նազարյան
