Աշխարհում կան դրական կամ բացասական մարդիկ: Իսկ ո՞վ է որոշում, ինչու՞ ես դու բացասական կամ դրական: Արդյոք կա նման սահմանում, կանոն: Իրականում յուրաքանչյուր անհատ չափազանց յուրահատուկ է: Մենք գուցե նման ենք իրար ֆիզիկական կառուցվածքով, էապես շատ չենք տարբերվում, բայց տարբերվում ենք մեր ուղեղի աշխատանքով: Իսկ ինչու՞ է մեզնից յուրաքանչյուրի ուղեղը տարբեր ձևով աշխատում:
Մեր ուղեղը նման է բույսերին: Ուղեղի աճն ու զարգացումը, աշխատանքի արդյունավետությունը հիմնապես կախված է, թե որտեղ, երբ և ինչ պայմաններում է գտնվում:
Եթե բույսերին աճեցնենք իրենց համար նպաստավոր վայրում, որը մեծապես դրական է ազդելու այդ տեսակի բույսի վրա, ապա արդյունքում կունենանք հրաշալի արդյունք:
Երբ մենք մեզ գտնում ենք այս կյանքում, այսինքն մեր ուղեղը հայտնվում է մի այնպիսի միջավայրում, որտեղ հնարավորություն ունի արդյունավետ զարգանալու, մենք սկսում ենք հիմնապես աճել, զարգանալ, փոխվում է մեր աշխարհայացքը, մեր շրջապատը ներկվում է միանգամայն այլ գույներով: Եվ հենց այստեղ է ի հայտ գալիս մարդկանց լավ կամ վատ տարբերակելու առաջին առիթը: Մենք սկսում ենք զգալ և տեսնել, որ հասարակությունում ապրող ինձ <տարեկից> անձնավորությունը ինձ նման չի ապրում, և քանի որ ես ապրում եմ ինձ համար հարազատ և հաճելի աշխարհում, ինձ <տարեկից> անձնավորության գործողությունները ինձ համար դառնում են խորթ, անսովոր, ոչ հաճելի, բացասական:
Կարծում եմ այս ամենը բոլորը գիտեն, և եթե միշտ գիտակցենք, որ յուրաքանչյուր անձնավորություն լավն է, դրական և հաճելի է այն միջավայրում, որտեղ այժմ ինքը գտնվում է, ապա աշխարհում կվերանան վեճերը կախված մարդկանց տեսակների հետ, ոչ ոք չի փորձի փոխել դիմացինի ապրելաոճը, և փորձի այդ ապրելաոճի մեջ դրական և բացասական կողմեր փնտրել:
Ուղղակի կհանի նման անձնավորություններին իր մոլորակից, և միայն կապրի իր համար հարազատ անհատների մոլորակում:
Շատ հաճելի է, երբ մարդը գտնվում է կատարյալ ներդաշնակության մեջ և ապրում է իր մոլորակում, որտեղ չկան անհաշտություններ, չկան բացասական լիցքեր: Եվ դրական զգացողությունները այնքան շատ են, որ կարծես ապրում է իսկական դրախտում:
Մարիամ Նազարյան
23.08.2015
